ΣΕΙΣΜΟΣ

Κυριακή απομεσήμερο.

Μετά από μπάνιο στη θάλασσα.

Η χαύνωση που ακολουθεί

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι …. η τηλεόραση παίζει …. χωρίς να την παρακολουθώ. Κάπου μεταξύ ύπνου και ξύπνιου.

Ένα ελαφρύ τρέμουλο …. μπα, ο γάτος θα ανέβηκε στο κρεβάτι, αναζητώντας χάδια και χουζούρι.

Το τρέμουλο συνεχίζεται. Δυναμώνει …… συμπληρώνεται από ήχο, το τρίξιμο του ξύλινου πατώματος ….. ναι, είναι σεισμός …..

Ψυχραιμία. Πρώτη φορά είναι? Καρτερική παρακολούθηση του φωτιστικού που κάνει τις παιχνιδιάρικες ταλαντώσεις του.

Τελείωσε …. όπως πάντα φάνηκε ότι κράτησε ώρα …. δεν ήταν παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα.

Δεν φάνηκε σαν κάτι απειλητικό. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πόσο μακριά ήταν …. όσο πιο μακριά, τόσο περισσότερες ζημιές θα έκανε.

Η τηλεόραση αποκτά ενδιαφέρον. Αρχίζουν οι πρώτες εκτιμήσεις. Τα πρώτα στοιχεία. Οι πρώτες ανταποκρίσεις.

Τελικά δεν ήταν κάτι ασήμαντο. Ανθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Αλλοι τραυματίστηκαν. Πολλοί έχασαν τα σπίτια, τις περιουσίες τους. Ολοι τρόμαξαν.

Κι’ εγώ ….. στον κόσμο μου. Να σκέπτομαι εσένα.

Πάντα σε τρόμαζαν οι σεισμοί. Μακάρι να μην τον κατάλαβες. Να ήσουν κάπου, στη θάλασσα ίσως, και να μην ένιωσες τίποτα.

Αν όμως ήσουν σπίτι σου? Αν αισθάνθηκες το τρέμουλο της γης? Ηταν κάποιος κοντά σου να σου κρατήσει το χέρι, να σε καθησυχάσει?

Αδύναμος ο άνθρωπος μπροστά στη δύναμη του σεισμού. Ο τρόμος φυσιολογικός και δικαιολογημένος.

Μικρή η παρηγοριά του «ψύχραιμου». Τα καθησυχαστικά του λόγια μπορεί κάθε στιγμή να τα αναιρέσει ένας δυνατός μετασεισμός.

Κι’ αυτήν τη στιγμή ήθελα να ήμουν κοντά σου. Να σου κράταγα το χέρι, να σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου. Να σε προφύλαγα (λες και μπορούσα!) από κάθε κίνδυνο. Ακόμα και από τον σεισμό. Να άκουγα πάνω στο στήθος μου το τρελλό χτύπημα της τρομαγμένης καρδούλας σου. Και να προσπαθούσα να σε ηρεμήσω με λόγια, με χάδια, μ’ ένα φιλί……

Καλό κουράγιο στους ανθρώπους που δοκιμάζονται από τις συνέπειες του σεισμού.

Ψυχραιμία σ’ εσένα …….