ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ

Mόλις το είχα πάρει. Μεταχειρισμένο. Αν και μου άρεσε, δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Αλλά δεν μπορούσα να πάρω κάτι ακριβότερο την εποχή εκείνη. Οπότε ήμουν ευχαριστημένος, χαρούμενος.

Και τότε τη γνώρισα. Όταν κανονίζαμε, από το τηλέφωνο, την πρώτη μας συνάντηση …. της είπα ότι θα περάσω να την πάρω με το αυτοκίνητο …. ένα πράσινο Σ…… .Δεν είχε ιδέα το μωρό μου από αυτοκίνητα … οπότε μου έκανε την ερώτηση «είναι πολύ πράσινο το αυτοκίνητό σου Σ μου?»

Συναντηθήκαμε. Με λίγο διαφορετικό πρόγραμμα. Φτάσαμε και οι δυο με τα πόδια στον τόπο της συνάντησης. Αλλά φεύγοντας, της ζήτησα να περάσουμε από το αυτοκίνητό μου. Για να της δώσω ένα λουλούδι που είχα πάρει για κείνην … και κάποια CDs που της είχα γράψει.

Μπήκε μέσα, κάθησε στη θέση του συνοδηγού. Την πήγα κοντά κάπου, που ήθελε να κάνει τα ψώνια της. Ημουν περήφανος. Ευτυχισμένος. Σ’ όλη τη διαδρομή της κράταγα το χέρι. Στο τέλος της, καθήσαμε λίγο ακόμα μέσα στο αυτοκίνητο. Μιλήσαμε. Κανονίζαμε τις επόμενες κινήσεις μας, τις συναντήσεις μας. Της κράταγα και τα δυο χέρια τώρα. Την αγκάλιαζα, τη χάϊδευα. Τη φίλησα όταν ήρθε η ώρα να φύγει ….. χτύπησε και το τηλέφωνό της ….. τη ζητούσαν. Επρεπε να φύγει. Το φιλί σύντομο … αλλά αφόρητη η γλύκα του.

Λίγον καιρό μετά, πήρε μόνη της την απόφαση ότι δεν μπορούσαμε να είμαστε μαζύ. Χωρίσαμε. Με άφησε στη μοναξιά μου. Στις αναμνήσεις μου.

Δεν πέρασαν μερικοί μήνες και ξαναγύρισε. Από μόνη της με ζήτησε. Ημουν εκεί φυσικά. Να μην μπορώ να πιστέψω την απρόσμενη εξέλιξη.

Η πρώτη «δεύτερη» συνάντηση έγινε … μέσα στο αυτοκίνητο. Δεν κράτησε πολύ. Μισή ώρα, ίσως λίγο παραπάνω. Ημουν μαζύ της και δεν συνειδητοποιούσα ότι είναι δίπλα μου, στο κάθισμα του συνοδηγού πάλι, ότι την βλέπω, την αγγίζω ξανά, ότι της κρατάω το χέρι.

Της το κράταγα ….. και στήριζα το δικό μου στο λεβιέ των ταχυτήτων. Καταλάβαινα ότι μπορεί να την ενοχλεί η τόση κατάχρηση της επαφής και της το είπα …. «με συγχωρείς που σε κρατάω έτσι, αλλά δεν μπορώ να κρατηθώ, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς» …….. «με άκουσες να παραπονιέμαι?» απάντησε με νάζι και χαμόγελο γεμάτο υποσχέσεις ….. Ο Παράδεισος είχε ανοίξει τις πύλες του και με περίμενε ……

Και πάλι ξαφνικά όμως οι πύλες έκλεισαν με βρόντο. Και πάλι εξορίστηκα στην Κόλαση. Αυτή τη φορά …. μάλλον αιώνια. («μάλλον» ….. κατάχρηση της αισιοδοξίας!)

Πέρασαν μήνες. Χρόνια. Το αυτοκίνητο πάλιωσε. Επρεπε να το αλλάξω. Αρκετά το είχα κρατήσει. Πρώτη (…. άντε, δεύτερη!) φορά που σκεφτόμουν τον αποχωρισμό μου από ένα αυτοκίνητο. Γιατί …. αδιόρατα ίχνη της παρουσίας της υπήρχαν ακόμα μέσα. Εστρεφα το βλέμμα μου στο κάθισμα του συνοδηγού και την φανταζόμουν εκεί. Επιανα τον λεβιέ των ταχυτήτων και νόμιζα ότι θα συναντήσω το χέρι της. Εμπαινα μέσα και νόμιζα ότι ακόμα μύριζε το άρωμά της …..

Το άλλαξα όμως. Η ζωή έπρεπε να συνεχιστεί. Το έδωσα σε κάποιον έμπορο, ανταλλαγή με ένα καινούργιο. Λίγες μέρες μετά την ανταλλαγή …. το ξαναείδα στο δρόμο. Διπλοπαρκαρισμένο ….. ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ !

Το θεώρησα σύμπτωση. Ο άνθρωπος που το αγόρασε ίσως περνούσε από εκεί, ίσως είχε κάποια δουλειά και το άφησε πρόχειρα εκεί.

Το ξαναείδα πριν λίγες μέρες. Κανονικά παρκαρισμένο αυτή τη φορά. Στη γωνία του σπιτιού της. Τότε κατάλαβα. Συγκινήθηκα.

Εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να την ξαναβρώ. Παρ’ όλες τις προσπάθειές μου. Εκείνο όμως …. τη βρήκε. «Βρήκε» ιδιοκτήτη … γείτονά της. Και βρέθηκε κοντά της. Ισως κάποιες φορές, στην πολυσύχναστη και δύσκολη στο παρκάρισμα γειτονιά της, να είναι παρκαρισμένο εμπρός ή πίσω από το δικό της αυτοκίνητο. Δεν θα το έχει προσέξει. Ποτέ δεν ήξερε πολλά για αυτοκίνητα. Σίγουρα δεν θα της θυμίζει τίποτα.

Ομως χάρηκα. Κάτι από μένα βρέθηκε «τυχαία» κοντά της. Ισως είναι ένα σημάδι αυτό.

……. Όταν αρχίσουν να γίνονται επικίνδυνα τα όνειρά μου, παρακαλώ ξυπνήστε με ………..