ΣΤΟ ΜΕΤΡΌ

Κατέβηκα στο κέντρο χθες. Με το μετρό φυσικά. Τι εξυπηρετικό που είναι!

Κάθισα στις αντικριστές θέσεις ….. Μια και η διαδρομή είναι όλη υπόγεια (σε αντίθεση με τον παλιό, καλό κι’ αυτόν, «ηλεκτρικό») …. δεν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς στην τροχιά του τρένου και το μάτι περιπλανήθηκε στους χώρους του βαγονιού. Απέναντί μου ακριβώς, ξεχώριζε μια καινούργια διαφήμιση εταιρείας παπουτσιών.

Μια πολύ όμορφη γυναίκα, καθισμένη ανέμελα σε μια καρέκλα σκηνοθέτη. Φορούσε ένα αέρινο λευκό φόρεμα, που της έδινε περίσσια θηλυκότητα, και …. πάνινα παπούτσια, που χάλαγαν όλη την αριστοκρατική εικόνα της, την λεπτή ομορφιά της.

Απέσυρα το βλέμμα μου προσωρινά, για να διαπιστώσω ότι από μόνο του επανήλθε στη φωτογραφία …… Ηταν πράγματι τόσο όμορφη η γυναίκα?

Ηταν αλλά …..

…. αλλά δεν δικαιολογούσε και την τρίτη φορά που τα μάτια μου σταμάτησαν την άσκοπη περιπλάνησή τους στο χώρο του βαγονιού και εστίασαν και πάλι στην αφίσα.

…..πολύ δε περισσότερο την τέταρτη, την πολλοστή. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί με τράβαγε τόσο πολύ η εικόνα της γυναίκας αυτής στη φωτογραφία. Ομορφη, σίγουρα, κομψή, χαμογελαστή …. αλλά γιατί τόση επιμονή? Δεν έμοιαζε σε κάποια, δεν θύμιζε κάποια ή κάτι ……

…. θύμιζε? Κάτι …. κάτι πάνω της ….. μου ήταν οικείο. Κάτι δονούσε χορδές μέσα μου ….. κάτι που το μάτι δεν ξεχώριζε, αλλά ο εγκέφαλος, το υποσυνείδητο ίσως, αποκωδικοποιούσε και έκανε ιδιαίτερα αρεστό.

Συγκεντρώθηκα περισσότερο πάνω της …. ανέλυσα τα χαρακτηριστικά. Τι είπα πριν? «Ομορφη, κομψή, χαμογελαστή ….» …… Ναι, αυτό ήταν …. τώρα το κατάλαβα. Το χαμόγελό της!

Το χαμόγελο της Χ ! Όπως το θυμάμαι ζωντανό από τις λίγες συναντήσεις μας. Όπως το έχω αποτυπωμένο στις επίσης ελάχιστες φωτογραφίες της που έχω, που μου εμπιστεύθηκε όταν ακόμα με ήθελε.

Μεγάλο, πλατύ, ζεστό χαμόγελο. Σαρκώδη χείλη (για φίλημα!), ολόλευκη, αψεγάδιαστη οδοντοστοιχία. Με μια δόση μελαγχολίας, που έκανε το πρόσωπό της ακόμα πιο ενδιαφέρον, πιο θελκτικό. Και μια μικρή υπόνοια μυστηρίου να πλανάται στις άκρες των χειλιών της.

Όλα αυτά τα είχε η άγνωστη γυναίκα της διαφήμισης. Όλα αυτά ήρθαν και ξύπνησαν μνήμες που ποτέ δεν κοιμήθηκαν. Που περιμένουν το παραμικρό «κέντρισμα» για να σηκωθούν από την καταστολή τους, να κυριέψουν νου και σώμα, σαν να μην έφυγαν ποτέ. Και πώς να φύγουν? Χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που τα μάτια μου είδαν ζωντανό το χαμόγελο. Καρφωμένο όμως στη μνήμη. Ανεξίτηλα. Με αρωγούς και ακοίμητους υπενθυμιστές τις φωτογραφίες της, που το χαμόγελό της δίνει λάμψη στον περιβάλλοντα χώρο.

Θα το ξαναδώ άραγε κάποτε αυτό το χαμόγελο? Να σκορπίζει χαρά, αισιοδοξία, ζεστασιά …. σ’ όλον τον κόσμο που το αντικρίζει, μα περισσότερο σ’ εμένα, αν τύχαινε εγώ να ήμουν η αιτία της ύπαρξής του?

Ονειρα πάλι ….. κι’ αφού δεν ζούμε σ’ έναν κόσμο ονειρικό, αλλά στην πραγματικότητα ….. Τέλος.

ΥΓ …. Η φωτογραφία που συνοδεύει την ανάρτηση αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι η ίδια η φωτογραφία, από τη διαφήμιση που προκάλεσε τους συνειρμούς μου …… Αποδεικτικό στοιχείο της ζεστασιάς εκείνου του χαμόγελου……..