Ο ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΑΝΤΩΝΗΣ

Τον «γνώρισα» μαζύ της. Από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε, μου είπε πώς είναι τα πράγματα στο γραφείο της. Η πίεση που υφίσταται καθημερινά. Εργασιακή και …. «άλλη» …… Δουλειά, παραξενιές, ενοχλήσεις διάφορες ….. Μέσα σε όλα ….. και μια σχεδόν εύθυμη νότα.

Ο συνάδελφος Αντώνης ….. κρυφά ή μάλλον φανερά ερωτευμένος μαζύ της. Ευγενικός, διακριτικός, από τις περιγραφές και διηγήσεις της σχεδόν «γραφικός» …..

Μας φάνηκε χρήσιμος κάποια στιγμή. Όταν εκείνη βρέθηκε να κρατάει ένα λουλούδι και κάποια CDs δικά μου ….. «δώρο του Αντώνη» …. δικαιολογήθηκε……

Ακίνδυνος ο Αντωνάκης, καμμιά απειλή για κανέναν.

Ούτε εγώ αισθάνθηκα απειλή. Ηταν «δική» μου, δεν με πείραζε ο θαυμασμός των άλλων …. κολακευόμουν κιόλας …. είχα αυτό που ποθούσαν άλλοι …. που δεν θα είχαν ποτέ …..

Στη δεύτερη φάση της γνωριμίας μας, στον «δεύτερο κύκλο» μας … ο Αντώνης έγινε λίγο, πολύ λίγο, πιο αδιάκριτος……. ήθελε να μένουν μαζύ αργά και να μιλάνε …. ποτέ δεν έπαιρνε (φαίνεται) το θάρρος να προχωρήσει τη συζήτηση, να της εκφράσει τα πραγματικά του αισθήματα, να προτείνει κάτι, μια συνάντηση εκτός δουλειάς …..

Εκείνη, μιλώντας μαζύ μου στο τηλέφωνο, του έκοψε τον αέρα αμέσως …. «δεν μπορώ τώρα Αντώνη, θέλω να μιλήσω στο τηλέφωνο» ….. 3 μέτρα ψηλός αισθάνθηκα. Για μένα … για να μιλήσει μαζύ μου ….. έδιωξε (λίγο απότομα) τον κακομοίρη συνάδελφο.

Ημουν ο δικός της. Ο άνθρωπός της. Η σχέση της. Που ήθελε να συζητήσει. Σοβαρά και αστεία. Προβλήματα και όνειρα. Συνηθισμένα και …. πονηρά.

Αισθάνθηκα οίκτο για τον συνάδελφό της. Αλλά η χαρά μου δεν με άφησε να ασχοληθώ περισσότερο με την περίπτωσή του.

Αλαζονεία το λέω τώρα. Ημουν «καλύτερος» από εκείνον. Εκείνος ποθούσε βουβά. Εγώ «είχα» ….. Αυτό που δεν μπορούσε εκείνος το είχα κατακτήσει εγώ.

Θεία δίκη όμως …. η χαρά μου δεν κράτησε πολύ. Και όταν οι «θεοί» τιμωρούν …. τιμωρούν παραδειγματικά.

Εφτασα να τον ζηλεύω …. γιατί?

Γιατί εκείνος ήταν πάντα κοντά της. Γιατί την έβλεπε (και τη βλέπει) καθημερινά. Γιατί τώρα πια μπορεί να «μιλάνε». Ποιος ξέρει κι’ αν δεν βρήκε το θάρρος να κάνει το βήμα? Και ποιος ξέρει αν κι’ εκείνη δεν βρέθηκε στην ανάγκη μιας τρυφερής παρουσίας κοντά της ?….. Υπερβάλω, το πιθανότερο να μη συνέβη τίποτα. …..

Αλλά ήταν τα γενέθλιά της …… εγώ βουβός, αδύναμος, φιμωμένος από επιθυμία της, να τη σκέφτομαι και να της εύχομαι από μακριά ….. χωρίς λόγια, χωρίς καμμιά επικοινωνία, μόνο με τη δύναμη του μυαλού μου. Εκείνος κοντά της, να μπορεί να της ευχηθεί, να την αγκαλιάσει, να τη φιλήσει, έστω τυπικά, να της κάνει δώρο, να γευτεί το κέρασμά της ….

Ηταν και η γιορτή του … του Αγίου Αντωνίου ….. ζήλεψα το φιλί που θα του έδωσε …. τα ζεστά «χρόνια πολλά» που θα του είπε….. ήρθε και η δική μου γιορτή …. πολλοί μου είπαν χρόνια πολλά, αλλά εκείνη ούτε που θυμήθηκε ότι κάποιος που βρέθηκε κάποιες στιγμές τόσο κοντά της γιόρταζε και περίμενε με αγωνία τις ευχές της.

Με πίκρα σκέφτομαι πως …. ήθελα να είχα γνωρίσει και από κοντά τον Αντώνη. Ηθελα να τον ήξερα στην όψη, ίσως καλύτερα θα ήταν να μας είχε συστήσει. Γιατί ήθελα να είχα τη δυνατότητα να πάω να τον βρω τώρα, να του πω ποιος είμαι … Ποιος είμαι? Ενας «συνάδελφός» του …. ερωτευμένος με τη ίδια μ’ εκείνον γυναίκα. Να μάθω νέα της απ’ το στόμα του. Να τα πούμε σαν φίλοι, να πιούμε ένα ποτό μαζύ και να πούμε τον πόνο μας.

Στην υγειά της, «συνάδελφε» ……